Een kleine impressie van een bijzondere reis.
Op 5 januari 2013 zijn wij, Greetje Baars en Swanny Oosterhof namens onze Stichting Thomas afgereisd naar India om één maand te helpen op het terrein van het ziekenhuis in het dorp Vadamadurai, ruim 2 uur rijden vanuit Chennai.
De eerste 3 dagen verblijven we in een hotelletje in de miljoenenstad Chennai om onze inkopen te doen voor de maand in het ziekenhuis. Wat een chaotische en hectische stad is dat.
8 januari : Dr. Lamech Inbaraj (onze contactpersoon in India) zal ons naar het ziekenhuis in Vadamadurai brengen. Bij aankomst verbazen wij ons over het prachtige ziekenhuis dat geheel gesponsord is door een Nederlander . Een ziekenhuis, speciaal gebouwd voor de allerarmsten. De polikliniek is al in gebruik.
Het nieuwe ziekenhuis
Na kennismaken met de staf Mevr. Princy en Mevr. Anita, die les geven aan de 21 studenten van de verpleegstersopleiding, gaan we naar onze kamers om ons te installeren. Onze ruimte bestaat uit twee grote kamers een keuken en een badkamer, super.
Om 13.00 uur hebben we een bespreking met de leiding van het ziekenhuis Dr. Jasmine en Dr Lamech Inbaraj. Er worden afspraken met ons gemaakt over wat we deze maand gaan doen.
Greetje is beeldend kunstenaar en
gaat het ziekenhuis van binnen en buiten een mooi aanzicht geven.
Muurschildering buiten op de pilaar: ‘ontferming’
Men vraagt mij om 10 uur 's morgens een praktijkles te geven aan de 21 studenten verpleegkunde.
Verder zullen we samen iedere middag na schooltijd 1 ½ uur met de 10 kinderen van het kindertehuis dat eveneens op het terrein van het ziekenhuis staat wat spelletjes doen.
Spelletje doen met de kinderen.
We gaan nu eerst naar de oude keuken voor het eten. Dit bestaat iedere dag uit witte rijst, een klein beetje groente, een klein stukje vlees, kip, vis of omelet, tomaat en uien.
De smaak is prima maar wij zijn het natuurlijk wel heel anders gewend in Nederland.
Lekker eten.
Wanneer ik ‘s morgens het leslokaal in kom gaan de studenten staan, begroeten mij en blijven allemaal staan tot ik zeg dat ze mogen gaan zitten. Ik beleef op zo’n moment mijn eigen opleidingstijd in 1958.
Mijn praktijklessen bestaan uit:
Hygiëne: zoals handen wassen, jouw lichaam verzorgen, het schoonmaken van de toiletten, de badkamer, jouw huis en de omgeving. Dit moet steeds weer worden herhaald.
Verbandles: hoe verbind je een teen, vinger, knie, hoofd? enz.
Verplaatstechnieken: hoe zet je patiënten in een stoel, rolstoel, in bed? enz.
Bed opmaken: bijvoorbeeld bij een patiënt die incontinent is enz.
Patiënt wassen: in bed, hoe doe je dat?
Het is leuk om met elkaar al deze lessen te oefenen.
Een verbandles
Een hygiëne les.
s’ Morgens ontbijten Greetje en ik in mijn kamer. We krijgen dan een kan met koffie en wat pannetjes die keurig verpakt zijn in een warmtehouder. We zijn erg nieuwsgierig wat er in zit: geen brood maar kleine vette pannenkoekjes met 2 soorten scherpe saus en een bolletje rijst. Voor ons op de vroege morgen moeilijk te verteren, daarom vragen we voor de volgende dagen of we brood kunnen krijgen. Dat moet dan wel uit een ander dorp worden gehaald.
Het avondeten is hetzelfde als de middag maaltijd (wij zijn toch wel verwende mensen). Lamech neemt voor ons uit de stad bananen, jam enz. mee.
Als Greetje in het ziekenhuis uiteindelijk
klaar is met schilderen, zijn we al 2 ½ week verder.
In de hal van het ziekenhuis met de muurschildering
‘De barmhartige Samaritaan’
De 3e en de 4e week.
Nu komt het ‘echte werken’: Ik ga met 3 vrouwen het kindertehuis, dat eerst nog een studentenverblijf was, schoonmaken en alles opnieuw inrichten. Maar omdat deze vrouwen zelf in hutten wonen moeten ze eerst leren hoé je schoonmaakt.
We hebben heel wat schoon te maken maar we gaan er voor. Met een tuktuk en de bus gaan we naar een ander dorp verderop om stapels schoonmaakspullen te kopen.
Wat werken we allemaal hard in die hitte. Maar de klus is geklaard en ze zijn zó trots dat ze dit hebben gedaan.
Op de tafel om de ventilatoren schoon te maken
Dan
het mooiste werk: alles nieuw kopen en inrichten. Greetje heeft nu de
muren van de slaapzalen beschilderd met ‘Sons and Daughters of The King’. Prachtig!!.
De kinderen zijn ook erg blij met hun nieuwe bedden en allerlei andere dingen.
Het home met de nieuwe muurschilderingen
Zo zijn we net op tijd klaar als de 3 andere bestuursleden uit Nederland komen. Samen gaan we daarna al onze andere projecten bezoeken.
We hebben een hele bijzondere tijd in Vadamadurai gehad en hebben geprobeerd de mensen daar te bemoedigen en hulp en aandacht te geven. Wij zijn dankbaar dat we dit werk mochten doen en daarmee ook iets konden realiseren van de opdracht van Jezus om naar armen en wezen om te zien. Voor deze mensen is het immers overleven en vooral vrouwen en kinderen hebben het heel zwaar.
Maar ook uw hulp is hard nodig.
Leest u ook onze nieuwsbrief op de site.
Met een vriendelijke groet, ook namens Greetje,
Swanny Oosterhof.